صرع:بیماری مقدّس

هرچند پزشک یونان باستان بقراط نوشته است که صرع از نظر او" به هیچ روی مقدس تر از سایر بیماری ها نیست"(بقراط،1952).پیوند این مرض با دین در عصر او مطرح بود و هنوز هم هست.البته امروز هیچکس بر آن نیست که صرع از امور مذهبی نشات می گیرد؛ اما باز هم چنین تلقی میشود که صرع با بیان مذهبی رابطه ی وسیعی دارد.پذیرش رسمی چنین احتمالی در عالم پزشکی نخستین بار در قرن نوزدهم روی داد(دیوهرست و بیرد،1970).

یکی از متون ارجمند  روانپزشکی در اوایل قرن بیستم"دین ورزی مرضی"را از ویژگی های مهم ثرع می دانند(کرافت-ابینگ،1904).

این نکته با کیفیتی بهتر در آثلر روانپزشکانه ی دیگر هم مطرح شد(استراوس،1959).

وایت و وات(1981)،بو اذعان به اینکه پیوند دین و صرع در مجموع بسیار ضفیف است،بر آن شدند که رابطه ی ویژه تری میان دین و صرع لوب گیجگاهی(تی ال ای) وجود دارند-نظری که اکنون رایج است،گرچه پذیرش آن نیاز به تامل بیشتری دارد.

اوگاتا و میاکاوا(1998) درنمونه ای شامل۲۳۴بیمار مبتلا به صرع لوب گیجگاهی و دستگاه کناری را بررسی کردند؛فقط سه مورد،یا ۱.۳درصد گزارش کردند که حمله های صرع در آنها با محتوای مذهبی همراه بوده است.بنابراین؛پیوند صرع و دین،اگرچه وقتی روی دهد بسیار در خور توجه است،در عمل دور از واقعه به نظر می رسد.

با این حال، انتظار وجود چنین رابطه ای موجب پژوهشهای بسیار مهمی شده است.

آمار های مذکور تا حدی معلوم می دانند که چرا در این کار از نمونه های بسیار کوچک بهره میگیرند.

منابع:

فصل سوم،کتاب روانشناسی دین بر اساس رویکرد تجربی،برنارد اسپیلکا،ص85-86